Чым лягчэй – тым лепей
не заўсёды, мілы.
Ты прачнуўся ранкам,
поўны добрых сіл.
Ты – мая заранка
з барваю астылай.
Як грахі? Спачылі?
Ну тады – маўчы.
Завяжу табе я
вочы белым сьцягам,
каб ня бачыў сьвету
чорнага, як здань,
каб разломы ў небе
разрывала прага,
разрывала срэбрам,
што сьпялее там.
Не хачу, каб позірк
твой спыніўся недзе,
дзе брыдва і поскудзь.
Бо сама ня тут.
Не зірні на зоркі,
не зважай на сьмецьце
і на кроў на сьмецьці,
не глядзі на бруд.
Буду танчыць доўга
нецьвярозым дымам,
што свой сьлед губляе
па дарозе ў рай.
Я паклічу Бога –
хай цябе абдыме,
той, хто шчэ не страчваў
нелюбові зграй.
Адпусьці ласкава
подых, што ня ў змозе
акрыяць ад шчасьця,
што за сьмерць далей.
Усьміхайся болем
сваёй шчырай крозе,
бо і скон ня здоліць
белі ўсіх лілей!..
27.XII.2004.
|
|
